De ‘Knock of the Spirit’, het is een oud archetypisch thema. Het komt voor in heel veel verhalen – de bijbel, oude mythes, moderne films – en het komt voor in het leven van ieder mens: een moment waarop er zich iets aandient en je weet, het is nu of nooit.
Ga je er op in, dan is je bestaande leven over.
Ga je er niet op in … eigenlijk is het LEVEN dan ook over.

In de Toltec Teachings dit ‘the Knock of the Spirit’: de ‘Geest’, in wat voor soms onwaarschijnlijke of ongewenste vorm dan ook staat voor de deur. Doe je open dan is er een vluchtig moment om je kans te grijpen, eenmalig.
Het kan zich op allerlei manieren aandienen, in dromen, gebeurtenissen, toevalligheden.
Vaak gaat er een crisis aan vooraf, dat was in mijn geval zo.

Springen

38, het begon met een conflict op mijn werk maar de ‘rot’ zat overal: al mijn oude manieren werkten niet meer, alles in mijn leven diende herzien te worden, terug naar af. ‘Knock of the Spirit’. Geen keuze, althans als ik wilde LEVEN.
Ik sprong – deed wat ik 22 jaar lang uit de weg was gegaan – en kon niet anders dan mijn best doen om in het nieuwe onbekende gebied waar ik terecht kwam te overleven.

Maar het was niet meer dan een begin zoals ik door schade en schande leerde.
Voor dat ik het wist zat ik weer vast in een nieuw ‘leven’ en diende ik opnieuw los te laten.
Net als Odysseus op zijn lange terugreis blijf je soms ergens hangen.
Je moet op de rand van het onbekende leren leven.

Geef nooit op

Toltecs zeggen dat alleen de hartgrondige bereidheid niet op te geven, niet te klagen, niet arrogant te worden, noch defensief, afgesloten of exclusief in je benadering van het leven, je hier kan helpen. Alleen als je bereid bent om van het leven te leren, er volledig aan deel te nemen en het te omarmen zoals het komt – het goede, het slechte en alles er tussen in – kun je verder op de levensreis.