Macht claimen doe je door actief te participeren in het leven en je uitdagingen aan te gaan.
Onlangs was er zo’n uitdaging en stond ik op een 2-sprong. Niet voor het eerst trouwens.

Het ging ongeveer als volgt:
Ik ga allang om met een groep mensen die veel voor me betekend hebben, maar ik ben steeds minder tevreden met de kwaliteit van ons samenzijn. Het inspireert me niet. Ik heb alles gegeven wat ik kon om een verandering te bewerkstelligen maar die is niet gekomen. Er is blijkbaar een andere interesse.

Spiegel

Op het pad van de krijger dien je om te beginnen altijd eerlijk in de spiegel kijken, d.w.z. waar vertoon ik datzelfde gedrag, misschien niet precies zo, maar op een andere manier?
Ik heb er diep ingekeken: ik zie passiviteit vooral, blijven hangen in een comfortzone. Geen actie.
Dat herken ik natuurlijk ook in mezelf maar vooral als oude spiegel.
Als ik het soms nog doe confronteer ik het zo goed als mogelijk in mezelf.

Weggaan of niet?

De volgende stap is: als je ervan overtuigd bent dat je dat in jezelf veranderd hebt en je omgeving verandert niet, dan dien je je weg te gaan. Het alternatief is namelijk dat je blijft hangen en weer in het oude gedragspatroon vervalt.
Toltecs noemen zo weg gaan: MACHT CLAIMEN.
Waarom? Als je weg gaat kom je op jezelf te staan. Door weg te gaan zeg je in feite: ik kan nu alleen staan, dat heb ik geleerd, dat claim ik.

Weggaan voelt overigens als verlies, want deze mensen zijn me allemaal lief.
Ik vind het lastig om er een punt achter te zetten.
Het voelt alleen – zoveel ‘vrienden’ heb ik niet en het voelt leeg.

Een Toltec aforisme zegt:
De jager vertrouwt op zijn capaciteiten als jager en vindt het daarom niet nodig om zich zorgen te maken. Zorgen maken leidt ertoe dat een mens vasthoudt aan zijn wereld, welke dan ook, en door zich vast te klampen put hij zowel zichzelf als die wereld uit.
Ik besluit te gaan.