Ik was recent op een bijeenkomst in Rotterdam (Arminius) waar werd gesproken over Mannelijkheid.
Er was een panel van 4: elk hield een korte inleiding. De zaal kon reageren.

Vier standpunten

Een 50+ columnist (m) had er veel over gelezen maar wist het allemaal niet zo. Hij had het opgegeven zoiets als man te zijn; de feminisering van de man vond hij wel best.
Een mediaonderzoeker (v) zag niet veel verschil tussen man en vrouw en ze geloofde in het ‘nurture’ principe. Ze leek nogal verstrikt in trends.
Dan was er ook een ca 30-jarige datingcoach (m) die een paar behartenswaardige dingen zei over hoffelijkheid en zo maar toch ook vooral wel erg cool was met ‘zijn’ vier onafhankelijke vrouwen.

Als vierde was er een (geboren) Tunesische. Bij haar was de boodschap niet zozeer wat ze zei maar vooral hoe ze het zei: zij belichaamde vrouwelijkheid voor ieder die het voelen wilde en dat was een pleidooi voor mannelijkheid. De aanwezige mannen konden ook meteen duidelijk waarnemen hoe het met hun eigen mannelijkheid zat.
Haar verhaal wierp trouwens onbedoeld ook een nieuw en verrassend licht op wat er ook aan de hand is in de ‘clash of civilisations’ – de Europese vs de Arabische – die aan de gang is.

Passieve vs actieve mannen

Théun Mares noemt DE crisis van deze tijd de Crisis van de Man. Dit uit zich primair in een onvermogen bij veel mannen om constructief met conflicten om te gaan zodat die tot iets wezenlijks nieuws leiden.

De passieve man is bang voor conflicten en reageert daarom eigenlijk altijd vanuit angst of woede. Oude standpunten worden herhaald. Reactief dus en daarom passief. We kennen het allemaal wel: conflicten mijden of de ander schuld geven enz.

De actieve man laat zijn gedrag niet door zijn emoties bepalen, maar gebruikt deze om via het conflict tot een nieuw en dieper inzicht te komen van wat er echt speelt. Geen re-actie maar actie. In toekomstige blogs zal ik voorbeelden geven uit mijn leven en dat van anderen. Conflicten zijn er nl. altijd.