Voor de Toltecs is het heel simpel, we gaan allemaal dood en alle wegen – ook je Pad met Hart – leiden tot niets. Kijk maar terug in je verleden en zie hoe je druk bent geweest met dingen waarvan je je nu afvraagt, waartoe, waarom? Ik als kind: plakboeken vol over een onderwerp; later: eindeloos praten over het leven; weer later: nachtenlang tango dansen. Enz. Toltecs noemen dit de dwaasheid van de droom.

Daar zitten we allemaal in: de gekken, de idealisten maar ook de heel nuchtere, pragmatische mensen.
Wat te doen?

Volg je hart

Er is geen manier om aan onze ‘droom’ te ontsnappen: achteraf zien we het vaak maar NU zitten we er midden in en zijn we blind.
Er is echter wel één manier om hier mee om te gaan:
Volg je hart zonder voorbehoud, zonder vooroordeel en zonder gehecht te zijn aan het resultaat van je daden. Accepteer in nederigheid de consequenties van je keuze.

Het is die acceptatie die op het pad van de krijger ‘gecontroleerde dwaasheid’ heet.
Je hart volgen betekent immers: stoppen met weglopen voor je uitdagingen.
Het impliceert geleidelijk aan wakker worden BINNEN je droom (niet: VAN je droom = sterven).
Volg dus het commando van je hart. Zo krijg je “controle” over je droom

Dwaasheid in de praktijk

Maar ook het volgen van je hart, of wat je denkt dat het is, vraagt onderscheidingsvermogen zoals de ridder van de droevige figuur – don Quichote – bewees. Soms kunnen we er zo oprecht en hartgrondig naast zitten.

Ik wilde na mijn scheiding graag een nieuwe, echte, diepe relatie met een passende vrouw. Ik had daar allerlei ideeën over, m.n. ook over het soort ‘pracht’-vrouw. Ik werd ondanks mijn verlegenheid best wel goed in contact maken met wat ik beslist interessante vrouwen vond. Eén relatie ging heel diep, op het obsessieve af, maar toen die strandde werd ik een soort dwangmatige versierder. Op enig moment voelde ik de treurigheid daarvan heel diep – echt een communicatie van het hart – en stopte ik met dit gedrag. Ik accepteerde dat ik verder alleen zou blijven.

Gecontroleerde dwaasheid in de praktijk

Een jaar later ontmoette ik een vrouw die niets te maken had met mijn ideeën over de ideale vrouw. Ik was ook niet verliefd. Maar iets in me – mijn hart en dat spreekt dus heel nuchter! – zei: deze. Een nieuw, fris gevoel.
Dit is inmiddels 9 jaar geleden.
De eerste 2 jaar waren zeer lastig – ik kwam al mijn patronen = dwaasheid tegen – maar ik wist dat ik met deze uitdaging mijn hart aan te volgen was. Ik kan niet anders zeggen dan dat we inmiddels in liefde leven, inclusief conflicten die er bij horen: een volwassen relatie.
Gecontroleerde dwaasheid in de praktijk.