Universele macht is het product van de percepties van alle levende wezens. Die percepties interacteren en de effecten ervan zijn ‘random’, leidend tot het gezegde ‘Life is just one danmned fact after another” (Plowman). Uitdagingen ontstaan zo: een huwelijkscrisis, een probleem op je werk enz.
Als je je uitdagingen op de juiste manier aangaat ervaar je persoonlijke macht: je voelt je vitaler en krachtiger.
Dit gevoel is de bevestiging dat je gedaan hebt wat aan de orde is. Het tegenovergestelde is ook waar.
Théun Mares in ‘Shadows of Wolf Fire’ (pagina 54/55) zegt het zo:
“We zijn allemaal omringd door macht. Macht wordt elk moment van elke dag gegenereerd. Voortdurend worden we uitgedaagd door macht. De implicaties hier zijn dat elke gebeurtenis, elke gebeurtenis in ons leven, elke situatie waarmee we worden geconfronteerd, elke interactie die we hebben met een persoon of gewoon met de wereld in het algemeen, een strijd voor en tegen macht vormt. We zijn steeds in gevecht met macht voor macht. Met andere woorden, we strijden voortdurend tegen (universele) macht om persoonlijke macht/kracht te claimen; dit is nu eenmaal de manier waarop de evolutie van het bewustzijn plaatsvindt. Juist vanwege dit feit zijn mensen zo separatief en zo selectief in hun waarneming, want als dit niet echt wordt begrepen wordt de waarneming vervormd. Het resultaat is: je bent voor of je bent tegen. Het is echter niet het leven dat aanleiding geeft tot vooroordelen, maar het is onze perceptie van wat er in ons leven gebeurt die bevooroordeeld is. Nu, precies op dit moment, terwijl je dit leest, sta je oog in oog met macht.”
Een alledaags voorbeeld
Het is vrijdagmiddag. Mijn vrouw is aan het werk maar ik heb niks meer te doen.
Komt vaker voor dat ik ’s ochtends gedaan heb wat me te doen stond en daarna klaar ben.
Het voelt leeg: te weinig te doen, niks waar ik in kan excelleren, niks wat ik kan bijdragen wat van betekenis is, waardoor ik iemand ben. Ik voel me uitgespeeld.
Ik bedenk oplossingen, wat kan ik doen om meer werk te hebben, maar het komt van een verkeerde plaats, van een tekort: het is bedelen. Bedelen om aandacht in feite, om niet te zijn en niet onder ogen te zien waar ik ben.
Het is daags naar de verkiezingen. Er is veel ophef in de kranten: hoe kan dit nou, en hoe slecht is deze uitslag wel niet. Iedereen heeft er een mening over. Ik ook, merk ik, heb ook de neiging mijn mening te geven op een forum. Ik formuleer antwoorden in mijn hoofd en voel steeds weer: het is alleen maar een re-actie op re-acties. Ik vind dat ik beter ben dan hen, het beter weet maar het zijn gewoon mijn spiegels: Ik ben ook geobsedeerd.
Persoonlijke macht
Ik zit met het ongemak, met beide, mijn gevoel niet meer mee te tellen en met mijn obsessie. En stel me dan de vraag: wat is er aan de orde? Als dit het leven is, mijn leven, wat vraagt het van me?
Het antwoord is simpel: niet-doen, stoppen met me een soort slachtoffer voelen van het leven, stoppen met bevechten van wat er is. De verandering is er direct, een gevoel van macht – kale kracht – wat niks anders nodig heeft dan zichzelf te zijn. Van rustige aanwezigheid; zelfrespect, waardigheid. Ruimte.
Ik richt me op en loop langs de gevulde terrassen naar huis.
Een krijger staat zijn persoonlijke macht nooit af, zelfs niet aan zijn dood.