Onlangs werd mijn geloof in mezelf weer eens flink op de proef gesteld. Ik ben met nieuwe dingen bezig, had daar diep en breed over nagedacht, en iemand stelde daar wat vragen over. Ik interpreteerde die als kritiek en als neerbuigend. Dat was het begin van een oude interne dialoog, wat ik niet direct in de gaten had.

Bij het eten koken maakte mijn vrouw vervolgens een opmerking die ik ook als kritiek ervoer. Voordat ik het wist was er verwijdering tussen ons.
Eigenlijk pas de volgende ochtend werd me duidelijk waar het begonnen was, waar de angel zat.

Overmatige reflectie

Toltecs zeggen: Overmatige reflectie leidt tot allerlei angsten en een gevoel van twijfel aan jezelf. Veel mensen rechtvaardigen dit door het als een teken van een denkend mens te beschouwen: iemand die diep inzicht heeft en die alle kanten van een situatie kan zien. Dit is ver bezijden de waarheid. Het is niet echt denken maar je overgeven aan angsten en twijfels waarbij je kostbare tijd verspilt.

Bij twijfel mobiliseer je innerlijke vechter

Ik had inderdaad kostbare tijd verspilt.
Helderheid ontstond pas toen ik me realiseerde dat ik boos was. Eerst kwam die terecht bij mijn vrouw. Die avond nog een keer bij iemand anders en toen pas bij degene die me de vragen had gesteld. En even later realiseerde ik me dat ook hij niet de oorzaak was maar dat ik de macht weer eens buiten me had gelegd: bij hem, de ander. Verdomme.
De vragen die me gesteld waren bekeek ik opnieuw en zag hoe gekleurd ik ze gelezen had. Ik ondernam ACTIE. Ik schreef een antwoord vanuit zelfrespect: constructief, open en gebruik makend van wat hij zei.
Gelijk daarna was er weer een gevoel van gecenterd zijn: kracht en energie.

Dit leerde ik:
Als twijfel opkomt neem een gevechtshouding aan, gebruik het om alert te zijn, klaarwakker. Gebruik boosheid, voel wat aan de orde is en handel, deal met de realiteit, opnieuw en opnieuw en opnieuw.